De Volkskrant weet het: de Iphone heeft ons leven drastisch beïnvloed het afgelopen decennium. Zeker, ik kan niet ontkennen dat mijn communicatie ook drastisch is gewijzigd in die periode. Beter, sneller, handiger en verder er een hoop flauwekul bijgekregen. Maar ging dáár het decennium over voor mij?  Ik ga er even voor zitten, interessant thema.

Wat meteen horizontaal invliegt is de impact van het van twee broers die ik verloor onderweg. Met m’n oude vader als toetje na. Gewoon uit mijn boot gevallen, ik keek er naar en stond verbijsterd aan de zijlijn. Dat maakte dat mijn onbevangenheid en onschuld ontsnapten en niet meer terug in hun hok wilden. Je kan ontzettend je best doen om van dit leven een feest te maken, maar als het klaar is is het klaar. Zo iets. Deze gedachte draag ik voor altijd onder mijn armen mee. Ik ben bewust onbekwaam.

Maar we zijn er nog niet helemaal. Ook ben ik nog een stuk of tien ooms en tantes verloren onderweg. Pas nog de laatste zus van mijn moeder. Daarmee is het grote gezin Bilars van negen kinderen ergens beland waar er geen zicht meer op is. Want met het heengaan van mijn dappere oude Tante Cock gaat ook de energie van het hele gezin heen. Een gezin dat ooit aan het Zeglis opgroeit, zich door de oorlogstijd heen worstelt en na de oorlog trouwt, kinderen krijgt en later opa en oma worden. Als onbezoldigd familiearchivaris zie ik foto’s en films van hun jubilea en jaarlijks midweekvakanties langs komen. Met de jaren wordt hun groep kleiner om tenslotte te constateren dat de overgeblevenen de kracht en motivatie missen het nog te organiseren.   Misschien ben ik te inlevend, kan ik me té makkelijk een beeld vormen van wat ooit een bruisend en levendig gezin was waar gewone dagelijkse zaken het leven bepaalden.

Tijd gaat harder als je ouder wordt. Dat pikte ik op uit een tv-programma waar een groep jonge en oude mensen getoetst werden naar hun ervaringen. Míjn tien jaren vlogen rigoureus voorbij. Veelal aangejakkerd door zaken betreffende mijn werkende leven. Want die bepalen veelal mijn stemming en gemoedstoestand moet ik wel met enig schaamrood op mijn kaken bekennen. Vrouw en kinderen zullen van deze bekentenis in ieder geval niet opkijken. Met het stoppen van dat keurslijf dat mijn drukkerij-bedrijf geworden was nam ik een belangrijke stap om daar wat aan te doen. Het ZZP-schap bracht weliswaar veel spanningen met zich mee, ik verveelde me in mijn nieuwe rol als mensenwerker geen moment. Altijd met passie werken en op je intuïtie zoeken naar kansen en oplossingen maakte het tot een bruisend geheel. En je weet; als je terugkijkt vergeet je veelal de negatieve ervaringen. Komt goed uit want die waren er ook genoeg.

Nu dus een nieuw decennia. Over tien jaar ben ik 71, bij leven en welzijn. Dat is nogal een leeftijd, eenenzeventig! Wat ik mezelf wel heb beloofd voor die periode is dat ik nog wat oude shit op ga ruimen. Ik las ooit een boek van Robin Norwood. Dat ging over reïncarnatie, en die stelde dat je in elk leven dat je hier op aarde bent (jaja, we komen terug!) je in iets moet groeien waar je in je vorig leven niet aan toekwam. Ik ken mijn thema, en ben vastbesloten dat gevecht nog een keer aan te gaan: autonomie. Zegt u hoogstwaarschijnlijk niets, mij houdt het me hele leven lang al bezig. Wens me maar succes de komende 10 jaar.

Aan niets denken. Voor mij een hele opgave, ik kan naar die manier van ‘zijn’ erg verlangen want het is vaak druk in mijn hoofd. Gedachten over wat ik zie, hoor, waar ik over na moet denken of nog erger: waar ik me zorgen over moet maken. Vooral dat laatste type is een handenbindertje, maar dat voor later.

Maar met fietsen lukt het redelijk, de stilte bereiken. Meestal pas na 30 kilometer, laat ik het niet te mooi maken. Blijkbaar moeten de gedachtenmakers in mijn bovenkamer eerst uitgeput raken. Of beter: er moet niet aangehaakt kunnen worden. Daarna rol ik in een soort trance, dan is het net of ik uittreed. Dissociëren heet dat met een mooi woord, ter kennis aangenomen in mijn NLP-tijd. Dan wordt je toeschouwer van jezelf zeg maar. Een heerlijke toestand van zijn, alhoewel Boeddah vindt dat je dat beter van binnenuit kan doen. Maar zover ben ik nog niet.

Dat buiten mezelf treden heeft trouwens ook een nadeel. Ik let minder op mijn omgeving. En daar gaat veel opmerkzaams mee verloren. Kwetterende vogels vallen nauwelijks op, oude gebouwen kan ik zomaar voorbij rijden en het landschap wordt wat diffuus. Tot ik tegen iets op fiets wat me daar uit haalt.

Een mooi voorbeeld schiet me dan binnen: ik toerde urenlang op mijn volgepakte Trek door het Twentse landschap. Ik meanderde over eindeloze smalle boerenwegen en mijn gedachtenmotor was heerlijk stilgevallen. In die state of mind rolde ik onvermoed de binnenstad van Enschede in. Om met stomheid geslagen te ervaren dat in het mooie centrum werkelijk heel Enschede een plaatsje bemachtigd had op de terrassen om van de laatste najaarszon genietend uit te zwaaien. Zo bomvol had ik een centrum nog nooit gezien. Na mijn fiets voorzichtig in een hoekje te hebben geparkeerd ben ik op een muurtje gaan zitten. En het schouwspel, dat zich ontvouwde als een overvolle kippenfokkerij, ademloos te beschouwen.En dan hoor ik er weer bij, ben weer messcherp. Mijn hoofd draait van links naar rechts, ik zie alles, vang de beelden slurpend op als een dolende in de woestijn en weet het weer: Mensen, een bron van energie.

Wat later als ik weer dapper verder pedaleer heb ik meer dan genoeg indrukken om me de komende uren mee te vermaken. Na een dagje dissociëren gaan we over tot de orde van de dag: gedachten verwerken. Ditmaal zinvolle, want ik moet nog een camping vinden en iets te eten regelen. Na een dag fietsen lust je wel wat. Dan ben ik op mijn best, deze gedachten helpen me om te overleven, tenslotte zitten we wel in Twente. En kan het in het najaar goed koud worden ’s nachts in je tentje. Daar ga ik me maar eens lekker zorgen over maken.

Tot voor kort een fenomeen dat geheel aan me voorbij ging. Ik las ik wel dat steden als Amsterdam het als een woekerend gezwel ervaarden, gezien de onstuimige groei voorziet het blijkbaar in een dwingende behoefte. Aan ons was het in ieder geval niet besteed. Wel boekten we eens een appartementje van een studente in leuke wijk in Valencia. Voor weinig. Voor de goede orde: studente trok zich terug op haar piepkleine slaapkamer, wij hadden de rest tot onze beschikking en konden doen en laten wat we wilden. Inclusief keuken.

Maar nu is er dus Airbnb. Onderzoek leert dat de naam ooit ontstaan is vanuit wat de bedoeling was: goedkoop overnachten met een luchtbed en eenvoudig ontbijt. Dat is dus wat doorgeschoten allemaal. Of eigenlijk: het is een plaag geworden. Zoals meestal als er iets te verdienen valt. Voor geld doen we namelijk alles. Zelfs een deel van je huis voor geld verhuren aan toeristen. Of je huis zo duur mogelijk verkopen als je gaat verhuizen, dat mag bij schaarste. Dan worden we gretig. Dat onze kinderen met de gebakken peren zitten omdat woonruimte onbetaalbaar is is niet meteen òns probleem. Wij hebben tenslotte legaal meegelift in de tijd, mazzel toch?  Alleen de hoogopgeleide woningzoekende met ouders die netwerk&geld heben komen nog aan een knappe woning.   

Terug naar Airbnb. Sinds ik ‘Grand Hotel Europa’ van Ilja Pfeijfer gelezen heb kan ik me niet meer van de domme houden. Loop rond in Amsterdam en je ziet het: toeristen en Airbnb zijn een plaag. Ik tel daar ook nog eens de opwarming van onze aarde bij op.  Als je, zoals ik, opgegroeid ben met een behoorlijk verantwoordelijkheidsgevoel (of heet dat anders?) dan worstel je. Na mij de zondvloed, of toch afspraken maken met mezelf over het aantal vliegbewegingen per jaar? Of met mijn rolkoffertje formaat handbagage leuke citytrips maken voor weinig geld? Laatst vertelde een vriend enthousiast dat ze op een superleuke vakantie naar Zuidoost-Azie gingen. Drie weken. Eén kind ging meteen mee, de ander kwam een week later vanuit Australië aangevlogen en de derde telg van was al in de buurt vanwege backpacken. Dat was genieten met elkaar.

De binnenstad van Genua was leuk, want in die buurt waren we deze zomer met vakantie. Deze Chinees met rolkoffer legde ik daar vast. Om beeld te geven aan dit stukje. Wij zaten trouwens in een Airbnb in de binnenlanden van Ligurie. Zes dagen voor 170 piek. Leuk gedateerd appartement met balkon in de middle of nowhere. Ik denk dat het uit de erfenis kwam van een van de ouders van de verhuurder. Verkopen leverde niets op, niemand wil daar wonen. Maar voor ons top. En zelf gevonden met de app van Airbnb. Tenslotte zijn we te oud voor een luchtbed. 

Een paar maanden geleden hing ik wat rond te lummelen voor het station van Amsterdam. Ik vermaakte me met mensenkijken, een hobby van me. Met als extra dimensie: ze in categoriën indelen. De toerist, forens, hoogopgeleide, scholier, bongo, autist. Wat dan ook, de beoordeling is vrijblijvend en heeft voor niemand gevolgen. 

Twee meiden en een jongen vermaken zich vlak voor me. Ik schat in: van Turkse origine. Waarschijnlijk scholieren, de rugtassen lijken dat te bevestigen. Maar wat opvalt: de kleren. En dan vooral: de schoenen. Sneakers heten die tegenwoordig. Ik heb begrepen  het nieuwe statussymbool, je maakt er het verschil mee. Zeker op hún leeftijd weet ik uit werkervaring. Eén jongedame valt vooral op. Niet alleen is ze veel te zwaar, ze is ook erg aanwezig. En heeft schoenen aan die voor mij uit een andere universum komen. Stiekum fotootje maken met de Iphone en later recherchewerk  maakt duidelijk dat het hier om Balenciaga-schoenen gaat, 750 piek schoon aan de haak. Moet je bij Albert Heijn toch een hoop uren achter de kassazitten denk ik dan. Of zal het anders gaan? Ouders, opgespaard verjaardagsgeld?

Wat later komt mijn geheugen met een eigen ervaring op de proppen. Op mijn 13^e verjaardag kreeg ik Quick-gymschoenen. Zo heette die toen nog. Van die witte met twee zwarte geblokte strepen. Van het ene op het andere moment veranderde ik van een smakeloze puber tot een mens die durfde wat van zichzelf te vinden. Ik hoorde nu ergens bij, ik wist nog niet waar maar het zou wel goed met me komen voelde ik. Sandalen en de andere veel te degelijke molières konden de vuilnisbak in, de Quickkies werden de standaard.

Helemaal bont laatst maakte een cliënt het van me. Tijdens een voortgangsgesprek viel mijn oog op zijn sneakers die met soepele stekels waren versiert. Ik vroeg voorzichtig naar de naam en de kosten. Zonder te verblikken of verblozen bleken ze van Christian Loudoutin te zijn, het ging om de soort Donna Spikes. € 1.200 euries voegde hij er aan toe met een grijns. Een week later zag hij ze staan voor € 900,00, dat was dan wel weer jammer. Maar ze zaten wel lekker.

Toch is het met mij ook wel eens aan de loop gegaan. Ik was op het internet op zoek naar nieuwe fietsschoenen, maximaal ongeveer honderd euro had ik mezelf voorgehouden. Ik ken mezelf, moet tegen dat alter ego in bescherming worden genomen. Maar die Sidi Shot, aanbevolen door Froome himself, gingen met me aan de loop. 325 euro, ik maakte het zonder blikken of blozen over. Want ze waren gewoon bloedmooi, en het oog wil ook wat. Niks zeggen tegen mijn vrouw.