Ooit als zelfportret voor de fun genomen. Ik was er zelfs zó enthousiast over dat ik de foto in de gang gehangen had, thuis. Waar hij bij mijn huisgenoten vervolgens zoveel emoties opriep dat dringend geadviseerd werd hem te verwijderen. Dit beeld is natuurlijk akelig actueel geworden nu, alhoewel de mondkap zelf al een paar jaar geldeden aangeschaft was, in Vietnam. Daar was de luchtverontreiniging in de hoofdstad Hanoi zo bar dat het een standaard kledingstuk op de openbare weg was.
Voor de facebook-pagina van mijn voetbalclubje Alcmaria Victrix interviewden we, veelal jonge, leden die in de zorg werkten. Met als uitdagende titel: Alcmarianen aan het front.’ Dat leverde imponerende verhalen op die veel bevlogenheid lieten zien. Maar ook de impact op emotioneel gebied. Daar konden de vele artikelen van de krant en tv niet tegenop. Als het in je directe omgeving speelt maakt het toch meer indruk. Vaak stuurden ze ook nog een selfie gemaakt in hun werkomgeving, bewapend met schort, handschoenen en mondkapje. Zo hadden we nog niet naar ze gekeken.
Het is toch ook mooi te ervaren hoe al mijn medeclubleden het voetbal-gedoe missen. Niet meer de vertrouwde gang maken naar dat clubhuis, je maten spreken, samen hollen op een groen veld, biertje halen bij Nanda, met slappe benen naar huis fietsen. Sinds kort ben ik ook nog eens in het bestuur gestapt. Een plek die ik bezworen had nooit te zullen vervullen. Maar na een bestuurscrisis waarbij voorzitter en secretaris tegelijk opstapten was er toch een dringend intern (bij mezelf dan) signaal dat hier verantwoording was te nemen. Veertig jaar plezier bracht zijn verplichting. En we konden meteen aan de bak: de club door de corona-perikelen helpen.
Gelukkig draaide ik al op het juiste toerental omdat dezelfde crisis ook mijn inspirerende bedrijf ICT vanaf Morgen getroffen had. En niet alleen op financieel gebied. Wat de ene week nog een bruisend centrum was met vijfendertig leergierige jongeren was op het andere moment verworden tot een lege echoput. Alles wat je nou net niet wilde gebeurde: ze kwamen thuis te zitten, daar waar we met heel veel energie en geestdrift ze juist vandaan hadden gehaald. En dan is het toch handig als je wat ouder en ervarener bent en een paar stormen hebt overleefd als ondernemer. Dan weet je snel aan welke knoppen je moet draaien om er weer de gang in te krijgen.
Zo communiceren we ons suf. Want dat is weer handig van deze tijd Ik vlog (nieuws van de directeur!), bel, app en mail om ze te ondersteunen hoe om te gaan met hun angsten voor dit geheimzinnige coronamonster. Want we willen ze terugzien, dan maar met anderhalve meter tussenruimte en veel handenwassen. En soms, soms denk ik: hoest ik zelf niet wat te vaak, en hoe zou het mij vergaan als ik het had? Maar ik sterk me aan mijn schoonmoeder: dik in de 80 en toch de deur uit durven gaan. Want ‘als het haar tijd is is het haar tijd’. Misschien moet ze mijn Vietnamees mondkapje maar een tijdje lenen. Ze kan nog niet gemist worden, haar kinderen kunnen namelijk nog niet zonder haar.